Een kort verhaal over sanctiewetgeving.

Mohammed Ali woont in Parijs en heeft een romantisch dagje Amsterdam gepland met zijn vriend. Ze vertrekken vroeg in de ochtend met de Thalys. Het was een verassing en dus bepalen ze onderweg samen waar ze naartoe willen. Online boeken ze eerst een tijdslot voor het Anne Frank huis en betalen met PayPal. Ook boeken ze kaartjes voor Artis, welke Mohammed met zijn creditcard afrekent. 

Aangekomen op Amsterdam Centraal is het eerst tijd voor een kop koffie op een terrasje in de zon. Mohammed betaalt contactloos met Apple Pay voor de cappuccino’s. 

Terwijl ze naar de Westermarkt wandelen door de spuistraat komt er een berichtje binnen op de telefoon van Mohammed dat er een paar schoenen te koop worden aangeboden op een speciale sneaker marktplaats. Hij is al tijden op zoek naar deze limited edition in zijn maat en na kort berichtverkeer betaalt hij met een Payment Initiation (PIS) transactie vanaf zijn bankrekening naar de betaaldienstverlener. Een veilige manier, want de particuliere verkoper krijgt het geld pas als Mohammed de schoenen heeft ontvangen. 

Na de indrukwekkende rondleiding door het Anne Frank huis is het tijd voor de lunch. Aan de gracht onder een parkeergarage zit een gezellig terras en daar eten ze een hapje. Dit keer betaalt zijn vriend met zijn pinpas van de gezamenlijke rekening. Bijna ouderwets met een pincode. 

De middag brengen ze door in Artis. Terug naar het station nemen ze een Uber om zo op tijd weer de trein te halen naar Parijs. De betaling gaat als vanzelf, met een gekoppelde creditcard. 

————————————————————————
Sanctiewetgeving en de koper

Bij alle transacties die Mohammed Ali heeft uitgevoerd op zijn dagje Amsterdam is een betaaldienstverlener van de VBIN betrokken (Verenigde Betaalinstellingen Nederland). 

Deze instellingen dienen zich te houden aan de Sanctiewet. Echter lijkt de DNB (De Nederlandsche Bank) en in het voetlicht daarvan sommige banken*, de interpretatie van die wetgeving opeens veel te ruim op te vatten en suggereert dat ook de ‘kopers’ van de klanten van de betaalinstellingen gecontroleerd moeten worden aan de hand van de Sanctiewetgeving.

In ons verhaal staat er een “Maurice Ali” op de Europese sanctielijst.

Hoewel bij een aantal van de transacties van Mohammed helemaal geen naamgegevens worden meegegeven, is in sommige gevallen wel een tenaamstelling beschikbaar, namelijk “M. Ali”. 

Om als betaaldienstverlener vast te stellen of deze koper “M. Ali” niet dezelfde is als de “Maurice Ali” op onze Sanctielijst zouden alle bovenstaande transacties dus tegengehouden moeten worden en zou meer informatie over de koper opgevraagd moeten worden. 

Ziet u het voor zich? Wilt u uw koffie afrekenen? Heeft u daar een paspoort bij? 

Of wilt u een kaartje voor Artis online kopen? Wilt u dan ook even uw geboortedatum en geboorteplaats plaats invullen? (De Autoriteit Persoonsgegevens heeft recent de dierentuinen nog gewezen op het feit dat zelfs geen postcode van de koper gevraagd mag worden!). 

Het toepassen van een dergelijke screening op kopers zou het gehele betaalsysteem doen vastlopen. Zowel in het fysieke leven als online.

Samengevat; het screenen van kopers door betaaldienstverlener is onhaalbaar, ongewenst en niet logisch. Het is het te breed interpreteren van de Sanctiewetgeving door DNB en zonder enig besef van praktische haalbaarheid.

Controleren we dan niet op de Sanctiewet? Jawel! De uitgevende partijen van betaalkaarten, bankrekeningen of elektronisch geld (Banken, Creditcard maatschappijen, PayPal) hebben hun verplichte Sanctiewet controles al gedaan, voordat we uberhaupt kunnen betalen.

En dat voorkomt dat “Maurice Ali” een romantisch dagje Amsterdam kan doen, maar zorgt er voor dat Mohammed en zijn vriend wel gewoon even weg zijn met elkaar.

> namen en locaties enkel bedoeld ter illustratie.